Σήμερα το πρωί, η ελληνική κοινωνία ήρθε αντιμέτωπη με ένα συμβάν πρωτοφανές και συνάμα τόσο τραγικό, που και μόνο ως άκουσμα σοκάρει. Ένας ηλικιωμένος συμπολίτης μας, συνταξιούχος φαρμακοποιός, έδωσε τέλος στη ζωή του με περίστροφο, μπροστά στα μάτια ανυποψίαστων περαστικών, κοντά στην έξοδο του σταθμού μετρό στο Σύνταγμα, λίγα μόλις μέτρα μακριά από τη Βουλή των Ελλήνων.

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, πάνω του βρέθηκε ιδιόγραφο σημείωμα, στο οποίο αναφέρει «[…] επειδή δεν μπορώ να βρω το δίκιο μου, δεν μπορώ να βρω άλλον αγώνα αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για τη διατροφή μου».

Η αυτοχειρία ερμηνεύεται σαν μια τελευταία κραυγή σε βοήθεια. Ο άνθρωπος αυτός έφτασε στα όρια της απελπισίας και αποφάσισε να «αποδράσει». Με το μόνο τρόπο που έκρινε ότι μπορούσε.

Τέτοιου είδους περιστατικά δεν προσφέρονται για τη δημιουργία εντυπώσεων, αλλά για προβληματισμό και ενδοσκόπηση. Αντί μιας «εύκολης» και «βολικής» κριτικής των «άλλων που φταίνε», ας αναλογιστούμε όλοι ότι το πραγματικό διακύβευμα των δύσκολων ημερών μας είναι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Που κατοχυρώνεται από το ελληνικό Σύνταγμα, που προστατεύεται από τους ελληνικούς νόμους, αλλά που πολλές φορές δεν γίνεται ορατή στην καθημερινότητα των Ελλήνων. Τόσο στη συμπεριφορά μας και στη συμπεριφορά των άλλων προς εμάς, όσο και – δυστυχώς, πρωτίστως – στη στάση της επίσημης Πολιτείας προς τον Έλληνα πολίτη.

Η ελληνική Πολιτεία απέτυχε. Μαζί της απέτυχε και η ελληνική κοινωνία. Γιατί δεν έχουν κατορθώσει να δημιουργήσουν «πλέγματα ασφαλείας», δηλαδή συνθήκες – εφαρμοσμένων προστατευτικών μέτρων η μεν, έμπρακτου σεβασμού και αλληλεγγύης η δε – οι οποίες να εξασφαλίζουν στον κάθε κοινωνό τα στοιχειώδη δικαιώματα του.

Είναι καιρός να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Πιο έντιμοι, πιο ανεκτικοί, πιο σπλαχνικοί. Ίσως έτσι καταφέρουμε να γίνουμε και πιο συνειδητοποιημένοι και χρηστοί πολίτες. Έως τότε, και όσο καθόμαστε στον καναπέ μας, αμέτοχοι, εκουσίως απέχοντες, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα», τέτοια περιστατικά απλά θα έρχονται για να μας θυμίζουν τη ντροπή μας.