Σύμφωνα με τα άρ. 29 & 30 του Κανονισμού της Βουλής, το κάθε ένα από τα τρία θερινά τμήματα απαρτίζεται από 100 βουλευτές και για τη λήψη απόφασης χρειάζεται η πλειοψηφία των παρόντων, «η οποία δεν μπορεί να είναι μικρότερη από τα 2/5 του όλου αριθμού των μελών του» (όπερ σημαίνει ότι μπορούν να ψηφιστούν νομοσχέδια και από 40 μόλις Βουλευτές). Στην ολομέλεια, αντίθετα, ο αντίστοιχος περιορισμός προβλέπει πλειοψηφία τουλάχιστον 120 βουλευτών.

Σίγουρα, ως Κυβέρνηση είναι πολύ πιο δύσκολο να κινητοποιείς 120 βουλευτές από ότι μόνο 40, προκειμένου να επιτύχεις την ψήφιση ενός νομοσχεδίου, ειδικά στις περιπτώσεις που η αντιπολίτευση ζητά ονομαστική ψηφοφορία. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι, σύμφωνα με σχετική πρόβλεψη του Κανονισμού, στα θερινά τμήματα παρέχεται η δυνατότητα αντικατάστασης βουλευτή σε περίπτωση απουσίας ή κωλύματος – κάτι το οποίο δεν μπορεί να γίνει όταν συνεδριάζει η ολομέλεια. Αυτό το τελευταίο διευκολύνει τα μέγιστα, όπως είναι προφανές, την πλειοψηφία, η οποία μπορεί να αντικαταστήσει βουλευτή ή βουλευτές που εκφράζουν διαφωνίες και τελικώς επιλέγουν να απουσιάσουν ή να δηλώσουν κώλυμα.

Είμαι βέβαιος πως, όταν ο Κανονισμός της Βουλής κάνει λόγο για «κώλυμα» Βουλευτή, το οποίο δικαιολογεί την αντικατάστασή του από άλλον, δεν εννοεί ότι οι Βουλευτές που συμμετέχουν στα θερινά τμήματα δύνανται να ψηφίζουν νόμους επιλεκτικά, αποφεύγοντας έτσι εκείνους με τους οποίους διαφωνούν ή, ακόμα χειρότερα, εκείνους που θα τους δημιουργήσουν προβλήματα δημοφιλίας ή επανεκλογής.

Εξάλλου, σύμφωνα με το άρθρο 60 του Συντάγματος, «οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση».

Αυτό σημαίνει ότι, σε περίπτωση που ένα νομοσχέδιο είναι αντίθετο με τη «συνείδηση» κάποιου βουλευτή, επειδή π.χ. κρίνει ότι είναι άδικο, έχει όχι μόνο ηθική, αλλά και συνταγματική υποχρέωση να το καταψηφίσει, στο όνομα του ελληνικού λαού που τον εξέλεξε και τον οποίο σε τελική ανάλυση υπηρετεί.

Με δεδομένα τα ανωτέρω και κατόπιν της «επιλεκτικής» απουσίας ή του «βολικού» κωλύματος ορισμένων βουλευτών προκειμένου να αντικατασταθούν και έτσι να μη συμμετάσχουν στην ονομαστική ψηφοφορία για τον ΕΝΦΙΑ, δημιουργείται εύλογος προβληματισμός για το «ποιόν» τους, αλλά και για την «ικανότητά» τους να λαμβάνουν σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον και την επιβίωση του ελληνικού λαού.

Σε κάθε περίπτωση, είναι τραγικό για την ίδια τη Δημοκρατία μας να εισάγονται στα θερινά τμήματα και να ψηφίζονται νόμοι, προδήλως αντισυνταγματικοί, όπως το τερατούργημα που λέγεται ΕΝΦΙΑ, και τελικά να καθορίζεται η τύχη ενός ολόκληρου λαού από 40 μόλις πολίτες (γιατί πολίτες παραμένουν και οι Έλληνες βουλευτές) που νομοθετούν –υποτίθεται– βάσει της συνείδησής τους. Tragic!