Συνήθως στην πολιτική αυτό που έχει καταλυτική σημασία είναι τελικώς ο συγχρονισμός, δηλαδή θα πρέπει οι διάφορες φάσεις σχεδιασμού και υλοποίησης να συμβαδίζουν με τις ανάγκες της κοινωνίας και τα κελεύσματα της εποχής. Έτσι, κριτήρια επιλογής των προσώπων που απαρτίζουν τον εκάστοτε κυβερνητικό σχηματισμό, δεν μπορεί να αποτελούν μόνο οι τυχόν καλές προθέσεις, οι ρητορείες, οι (παλαιο-)κομματικές λογικές δημοφιλίας, ψηφοθηρίας ή, ακόμη χειρότερα, συμφερόντων.
Τα αποτελέσματα ιδίως των τελευταίων ευρωεκλογών κατέδειξαν με τον πλέον εναργή τρόπο την ανάγκη για αλλαγή πλεύσης, για λήψη νέων, φιλολαϊκών αυτή τη φορά μέτρων και για ανανέωση του πολιτικού σκηνικού με πρόσωπα άφθαρτα και, αν όχι δημοφιλή, τουλάχιστον μη αντιπαθή στην κοινωνία. Κρίνοντας από τον – προαναγγελθέντα – ανασχηματισμό, το παραπάνω μήνυμα όχι μόνο δεν ελήφθη από την παράταξή μας, όπως αρχικά διαβεβαίωνε, αλλά πλέον το δυναμικό της νέας Κυβέρνησης «μυρίζει ναφθαλίνη», με την τοποθέτηση δοκιμασμένων, πολυχρησιμοποιημένων και εριστικών, σε ορισμένες περιπτώσεις, στελεχών.
Ο σκοπός, φυσικά, ενός ανασχηματισμού δεν πρέπει να είναι απλά επικοινωνιακός, δια της εναλλαγής στο κυβερνητικό σχήμα ευχάριστων, άλλως μη δυσάρεστων προσώπων (κάτι που ούτε και πάλι επιτυγχάνεται με τις τελευταίες επιλογές), αλλά ουσιαστικός, ήτοι το οριστικό τέλος της διεστραμμένης και αποτυχημένης «πολιτικής της λιτότητας» των τελευταίων 4 ετών, κατ’ επιταγή, πάντοτε, των δανειστών μας.
Κάποτε είχε ειπωθεί η γνωστή ρήση “Πρόεδρε, δεν αρέσουμε”. Δυστυχώς για εμάς, σήμερα, όχι μόνο δεν αρέσουμε, αλλά Πρόεδρε, με όλη την εκτίμηση, είμαστε εκτός φάσης!
ΥΓ: Σχετικά με το δημοσιονομικό κενό, που προβλέπει το ΔΝΤ, ουδεμία ανησυχία, αφού υπάρχει … πλεόνασμα.
